Een groot deel van al die kunstwerken dateert in eerste aanleg uit de jaren vijftig en ­zestig van de vorige eeuw. Met de wederopbouw groeide onze economie en daarmee het trein- en wegennet, en daarmee ook het aantal bruggen, sluizen, tunnels en viaducten. Maar hoe belangrijk al die kunstwerken ook zijn voor onze mobiliteit – en dus onze economie – in de afgelopen decennia hebben we ze behoorlijk verwaarloosd. Het gevolg is dat er steeds vaker storingen of – erger – mankementen ontstaan waardoor bruggen, sluizen, viaducten of tunnels moeten worden afgesloten voor (een deel van) het verkeer, omdat er een onveilige situatie is ontstaan.

Aan de infra-bedrijven ligt het niet. Samen met onderzoeksbureaus als TNO, organisaties als Techniek Nederland en Bouwend Nederland, luiden zij al jarenlang de noodklok. Maar kennelijk opent de politiek, zowel op landelijk als provinciaal en gemeentelijk niveau, liever een nieuwe weg, brug of tunnel, dan dat ze budget vrijmaakt om de bestaande kunstwerken goed te onderhouden.

Nu het achterstallig onderhoud begint op te lopen, worden de gevolgen ook zichtbaarder: treinen die langzamer moeten rijden, zwaar vrachtverkeer dat moet omrijden en files in verband met tijdelijke en ongeplande reparaties. Kortom, willen we ook de komende decennia in ons landje ­redelijk probleemloos van A naar B kunnen blijven reizen dan zullen we echt aan de bak moeten qua infrastructuur. De infra-bedrijven staan klaar, nu de politiek nog.